Maj: Filmy DKF 16mm

Kino KDK (ul. Bieszczadzka) zaprasza na kolejną serię filmów w ramach Dyskusyjnego Klubu Filmowego "16mm". W maju zobaczyć będzie można filmy: "Melinda i Melinda”, „Vera Drake”, "Dzienniki motocyklowe" oraz "Bezdroża". Bilety w cenie tylko 6 zł. Do nabycia także karnet na wszystkie filmy w cenie 20 zł.

Melinda i Melinda

5 maja (czwartek), godz. 19.00
USA, 2004, 101 min.
Reżyser: Woody Allen
Wykonawcy: R. Mitchell, W. Ferrell, J. L. Miller, C. Savigny

Tytułowa Melinda – urocza, piękna i głęboko nieszczęśliwa dziewczyna, która cierpi z powodu miłosnego niespełnienia – jest postacią fikcyjną. Na użytek kawiarnianej zabawy wymyślają ją dwaj dyskutujący ze sobą pisarze. Jeden, z racji pogodnego usposobienia, pisze dowcipne, kończące się happy endem teksty, drugi postrzega świat w czarnych barwach, zarażając wrodzonym pesymizmem wszystkich swoich bohaterów. W zależności od kaprysu i weny obu artystów Melinda Allena przeżywa albo katusze, upatrując skutecznego rozwiązania swoich erotyczno-egzystencjalnych problemów w szybkim samobójstwie, albo beztrosko daje się porwać wirowi pożądania, sprytnie unikając zastawionych przez los pułapek.

Radha Mitchell – kolejna po Mii Farow muza Allena – spisuje się w podwójnej roli znakomicie, ani przez chwilę nie dając widzom odczuć, że jest tylko marionetką. W rezultacie ta wielopoziomowa gra między artystami i ich bohaterką sprowadza się do prostej konkluzji: życie tak samo jak fikcja stanowi odbicie lęków tych, którzy je kreują.

W "Melindzie" znajdziemy też wiele dobrze znajomych Allenowskich wątków - potrzeba, ale i nietrwałość uczucia, pokusa zdrady, niemożność porozumienia.

Vera Drake

12 maja (czwartek), godz. 19.00
Wielka Brytania, 2004, 125 min.
Reżyser: Mike Leigh
Wykonawcy: I. Stauton, P. Davis, A. Kelly, D. Mays

Mike Leigh należy do rzadkiej dziś, a przez to szczególnie cennej kategorii artystów wiernych swojej wizji świata i swojej estetyce. Konsekwentnych. Nieczułych na ulotne mody. Zbiera wprawdzie nagrody i festiwalowe laury, ale z pewnością nie odnosi sukcesów kasowych.

Tutaj powraca do swej najświetniejszej formy z czasów “Sekretów i kłamstw”. Delikatną kreską kreśli dramat szczęśliwej dotychczas rodziny, która nie może się pozbierać po odkryciu wstrząsającej prawdy. Kawał prawdziwego kina, którego w zalewie hollywoodzkich bajek nie wolno przeoczyć.

Londyn, rok 1950: tytułowa Vera Drake wiedzie spokojne życie z mężem Stanem i dorastającymi dziećmi Sidem i Ethel. Nie są rodziną zamożną, ale szczęśliwą. Vera jest poczciwą, prostą kobietą, osobą niezwykle uczynną i serdeczną. Nieustannie krząta się po domu, nadskakując mężowi oraz dwójce dzieci. Pracuje jako sprzątaczka, lecz całe popołudnia ta zażywna, starsza pani krząta się wokół chorych i potrzebujących. Wpada do zatęchłych mieszkań choćby po to tylko, by zaparzyć herbatę, poprawić choremu poduszkę, podzielić się uśmiechem czy dobrym słowem. I za chwilę biegnie dalej. Jest szczęśliwa, gdyż czuje się pożyteczna. W tajemnicy przed rodziną - w ramach tej samej życiowej filozofii pożytku - "pomaga kobietom w potrzebie", czyli dokonuje, nielegalnych wówczas, domowych zabiegów usunięcia ciąży. Oczywiście nie bierze za przysługę pieniędzy. Vera posługuje się metodami prymitywnymi, ale skutecznymi i w zasadzie bezpiecznymi. W zasadzie - gdyż za którymś razem jedna z jej "pacjentek" niemal umiera i wkrótce w spokojnym domu Very Drake pojawia się policja.

Psychologiczny portret dobrej kobiety, w pewnym sensie paradoksalny, gdyż dla niektórych widzów Vera Drake będzie osobą czyniącą absolutne zło - zabija przecież nienarodzone dzieci. Dla innych, będzie jednak istotą tragiczną: kobietą o czystej, prostej i pragmatycznej moralności, dla której zakwestionowanie jej etycznych intuicji stanie się traumatycznym wstrząsem.

Imelda Staunton grająca tytułową Verę Drake została za swoja rolę uhonorowana Kryształową Gwiazdą MFF w Wenecji, statuetką Feliksa, nagrodą BAFTA, była także nominowana do Złotych Globów i Oscara, zaś Mike Leigh odebrał Nagrodę Główną Złote Lwy za najlepszy film MFF w Wenecji.

Dzienniki motocyklowe

19 maja (czwartek), godz. 19.00
USA/Niemcy/Wielka Brytania/Argentyna, 2004, 128 min.
Reżyser: Walter Salles
Wykonawcy: G. Garcia Bernal, R. De la Serna, M. Maestro

Brazylijski reżyser Walter Salles podjął się niełatwego zadania. Przeniósł na ekran “Dzienniki motocyklowe” Guevary, bestseller z 1952 roku, który w znacznej mierze przyczynił się do stworzenia legendy “Che”.

Późniejszy rewolucjonista Ernesto "Che" Guevara jest tu na razie tylko 23-letnim młodzieńcem z porządnego, mieszczańskiego domu, kończącym właśnie studia medyczne, wrażliwym, nieco nieśmiałym astmatykiem. Wraz ze swoim przyjacielem, nieco starszym od siebie byczkowatym biochemikiem Albertem Grenadą wyrusza właśnie na zdezelowanym motocyklu na wyprawę po kontynencie. W trakcie podróży obaj przyjaciele robią to, co zwykle robi się podczas takich przedłużonych wakacji poprzedzających podjęcie zasadniczych decyzji życiowych: włóczą się po malowniczych okolicach, popijają winko w przydrożnych tawernach, podrywają dziewczyny itd. Ale jednocześnie, stykając się z biedą i niesprawiedliwością, rozmawiając z pozbawionymi ziemi wieśniakami i desperacko poszukującymi pracy robotnikami, Ernesto przechodzi przyśpieszone społeczno-polityczne dojrzewanie, rodzi się w nim późniejszy bojownik... Dzika eskapada po miasteczkach i bezdrożach, obfitująca w awantury i beztroską zabawę, stopniowo przeobraża się w podróż “wewnętrzną”. Staje się duchową przygodą wrażliwego chłopca, który dojrzewa do życiowej misji.

Historia pokaże wkrótce, że naprawianie świata nie za bardzo mu się udało. Zaledwie w dwa lata później zacznie się “romans” Ernesta z kubańskim Comandante. Tu jednak musiałby się zacząć zupełnie inny film. Dlatego Sallesa nie interesuje wyłącznie opowieść o narodzinach rewolucjonisty, “Dzienniki ...” Wyrosłe z sympatii do latynoskiego buntownika, zmierzają wyraźnie w stronę metafory. Wycinek biografii przyszłego rewolucjonisty staje się zaledwie punktem wyjścia. Fabularyzowana relacja z podróży zamienia się w głębszą przypowieść o odkrywaniu świata - o jego niedoskonałości, nędzy i bólu, a zarazem o szukaniu swoich korzeni, odpowiedzi na pytanie: kim jesteśmy i definiowaniu swojej roli w świecie.

Bezdroża

25 maja (wyjątkowo środa!), godz. 19.00
USA, 2004, 124 min.
Reżyser: Alexander Payne
Wykonawcy: P. Giamatti, T. Haden Church, V. Madsen, S. Oh.

Miles i Jack wyruszają w podróż na kalifornijskie wybrzeże. Pierwszy próbuje zapomnieć o niedawnym rozwodzie, drugi - przeciwnie - ślub ma dopiero przed sobą i chce wykorzystać ostatnie dni swojego kawalerstwa. Dwaj panowie w średnim wieku dalecy są od hollywoodzkiego wzorca męskości. Miles - belfer i niespełniony pisarz, który nie może znaleźć wydawcy dla swej opasłej powieści - i Jack - aktor, którego telewizyjna sława, jak się zdaje, bezpowrotnie minęła. Łysiejący facet z kompleksami i nieco obleśny właściciel głosu znanego z radiowych reklamówek wyjeżdżają na bezdroża, aby grać w golfa, pić wino i korzystać z uroków prowincji. Uciekają z miasta wielkich wieżowców: Jack zostawia za sobą pałacopodobną willę swej przyszłej żony, Miles - szkołę i domek identyczny jak cała otaczająca go zabudowa osiedla. Na bezdrożach świat jest inny: spokojniejszy, bardziej naturalny, oswojony. Dopiero tutaj można poczuć się bezpiecznie.

Payne przygląda się swoim bohaterom z sympatią, nie kpi z nich. Jego bohaterowie są samotni. W związkach i poza nimi nie potrafią odnaleźć akceptacji. Taka jest współczesna Ameryka, zdaje się mówić reżyser: ojczyzna sfrustrowanych ludzi, którzy depresję odganiają psychotropowymi tabletkami, kraj wziętych psychoterapeutów i niespełnionego mitu o szczęściu. Używając konwencji kina drogi opowiada historię ludzi “po przejściach”, którzy próbują stworzyć swój własny, bezpieczny świat i uporać się z niezrealizowanymi marzeniami. Dotyka granic dramatu i komedii, przy czym żadnej z nich nie przekracza. Kino drogi spotyka się z filmem obyczajowym, komedia z bajkową opowieścią o podróży i winach. A kalifornijskie wino czasem bywa nieco cierpkie. Ten film jest w istocie bajką zaprawioną goryczą.

Obraz nagrodzono Złotym Globem, a dwójka występujących w nim aktorów nominowana była do Oscara.

Opracowanie na podstawie materiałów serwisów internetowych: www.filmweb.pl, www.gazeta.pl, www.onet.pl, www.stopklatka.pl