Do 23.09: Wystawa malarstwa Sylwii Tulik

Biuro Wystaw Artystycznych (ul. Blich) zaprasza do obejrzenia wystawy malarstwa Sylwii Tulik. Wystawę oglądać można do 23 września br.

Sylwia Tulik o sobie

Piąty marca 1978 roku to ważna dla mnie data, co najmniej z dwóch powodów. Pierwszy to ten, że wtedy przyszłam na Świat, a drugi, że od tego dnia jestem krośnianką. Ani się spostrzegłam gdy paręnaście lat później, bo w 1997 r., zostałam absolwentką Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Tadeusza Brzozowskiego w Krośnie. W latach 1997-2002 studiowałam na wydziale wychowania plastycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego w pracowni malarstwa prof. Ireny Popiołek-Rodzińskiej. Dyplom z wyróżnieniem uzyskałam w 2002 r i podjęłam pracę w Podkarpackim Instytucie Książki i marketingu w Rzeszowie na stanowisku redaktora graficznego wydawnictwa. W 2003 roku odbyła się moja debiutancka wystawa w BWA w Rzeszowie. Jestem stypendystką fundacji AKAPI Jerzego Pisowackiego.

Moim ulubionym tematem malarskim jest akt. Ukazywanie ciała ludzkiego, poprzez studiowanie jego piękna, pozwala mi dotrzeć nie tylko do psychiki modela, ale również mojej własnej: kreatora i twórcy tworzonego aktu. Proste naturalne pozy pozwalają zaobserwować moment refleksji postaci nad codziennością i uchwycić niepowtarzalny i w sumie nie uświadomiony moment jego piękna. Przeważnie maluję siebie samą. Czuję się wtedy swobodnie, nie krępuje mnie obecność modela. Mogę studiować swoje ciało, ciało nieobciążone myślą, że pozuje malarzowi. Moje odbicie w lustrze nie jest już mną, ale istnieje w świecie mojej wyobraźni artystycznej. Temat aktu jest sam w sobie klasyczny, sięgam więc do źródeł inspirując się sztuką antyku i renesansu. Duży wpływ ma na mnie Barok ze swoim bogactwem, które w mojej twórczości przekłada się na kolor: jego kontrasty i nasycenia.

Jacek Napiórkowski* o twórczości artystki

Powiedzieć, że malarstwo Sylwii Tulik jest przesycone erotyzmem czy też może prowadzić do skojarzeń z dziełem Paula Gaugina czy Diego Riviery byłoby tak banalne jak dosłowne sytuowanie tej wypowiedzi artystycznej tylko i wyłącznie w kontekście ikonografii. Obrazy tej malarki niosą bowiem ze sobą ogromny ładunek emocjonalny, który ujawnia się dopiero w bliskim kontakcie odbiorcy z wizerunkiem najczęściej nagiej kobiety.

Lecz jaka jest to nagość! Czujemy natychmiast, że to nie zdjęta bielizna stanowi o jej sile, ale niedyskutowalna konieczność bezpośredniego obcowania z tajemnicą świata, życia i śmierci w najczystszej postaci cielesnej. Owa nagość jest więc warunkiem otwarcia drzwi duchowości, sacrum, które najczęściej w nas drzemie, ale w niektórych momentach ożywa, zamienia się w niecierpliwą energię łaknącą wszystkich prawd ostatecznych naraz. To łakomstwo poznawcze jest podobne łakomstwu miłości, które nigdy nie ma dość, gorzej – im częściej się spełnia, tym bardziej robi się głodne. Jest jakiś rodzaj szaleństwa w twarzach portretowanych kobiet, ale jest to raczej zdemonizowane poczucie własnej indywidualności, świadomość własnego piękna i niepowtarzalności niż rodzaj wyuzdanego obłędu. Totemiczność wyrazu twarzy podkreśla bardziej szacunek dla onirycznych kultów niż niechęć do klasycznych form portretowania. Kolory ciała są często niebieskie, różowe, żółte, słowem nienaturalne dla powszechnego wymiaru rzeczywistości. Jednak w świecie, w którym przebywa artystka stanowią one uzasadnioną konieczność. (...)

* Ur. 1966 w Rzeszowie. Poeta, prozaik, tłumacz, krytyk literacki.