Marzec: Filmy DKF 16mm

Kino KDK (ul. Bieszczadzka) zaprasza na kolejną serię filmów w ramach Dyskusyjnego Klubu Filmowego "16mm". W marcu zobaczyć będzie można filmy: „Jak w niebie”, „Witaj, nocy”, „Pani Zemsta” oraz „Trzy pokoje melancholii” i „Zakochani widzą słonie”. Bilety w cenie tylko 6 zł. Do nabycia także karnet na wszystkie filmy w cenie 25 zł.

Jak w niebie

2 marca (czwartek), godz. 19.00
Szwecja, 2004, 132 min.
Reżyser: Kay Pollak
Wykonawcy: M. Nyqvist, F. Hallgren, A. Axell, V. Buratti

"Jak w niebie" - uznane przez Amerykańską Akademię Filmową za jeden z pięciu najlepszych filmów zagranicznych 2004 roku - ogląda się z naprawdę dużą przyjemnością, wypływającą z wielkiej prostoty filmu.

Światowej sławy dyrygent, Daniel Daréus, który jednak karierę okupił zawałem serca, zmęczony sławą i samotnością w blasku fleszy porzuca wielki świat i powraca do rodzinnej miejscowości na północy Szwecji. Ale od muzyki tak całkiem nie udaje mu się uciec - zostaje kantorem chóru przy miejscowym kościele. Jego energia i niekonwencjonalne metody dla wielu będą dziwactwem z wielkiego świata. Będą jednak i tacy, którzy z miejsca go pokochają. Daniel, ucząc śpiewu, stara się wydobyć z każdego indywidualny ton, uczy, jak odnaleźć harmonię drogą nieskrępowanej ekspresji. Ma w sobie coś z szamana, który uwalnia drzemiącą wewnątrz ludzi moc.

Dareus pozwoli członkom społeczności dowiedzieć się więcej o nich samych i o tym, co dla każdego z nich najważniejsze. Z kolei dla charyzmatycznego kompozytora szczególnym odkryciem będzie młoda i wrażliwa Lena, która pomoże mu zachwycić się pięknem życia i miłością, na którą czekał całe życie.

Witaj, nocy

9 marca (czwartek), godz. 19.00
Włochy, 2003, 105 min.
Reżyser: Marco Bellocchio
Wykonawcy: M. Sansa, R. Herlitzka, L. Lo Cascio, P. Giorgio Bellocchio

"Witaj, nocy" nawiązuje do porwania i następnie zamordowania przez Czerwone Brygady wieloletniego premiera Włoch Aldo Moro - wydarzenia, które w 1978 roku wstrząsnęło Włochami i w ogóle światem Zachodu. Był to akt nie tylko obrzydliwy i haniebny, ale też - jak dobitnie ukazuje film - kompletnie bezsensowny: żaden z celów założonych przez terrorystów nie został osiągnięty, efekt polityczny okazał się odwrotny do zamierzonego. Takie są koszty zaślepienia ideologią.

Czwórka żołnierzy rewolucji więzi Aldo Moro w wynajętym mieszkaniu. Dla skutecznego kamuflażu dwoje z nich musi udawać normalne małżeństwo. Wydarzenia oglądane są oczami Chiary, jedynej kobiety w tym towarzystwie, z zawodu skromnej bibliotekarki, która początkowo na wiadomość o udanej akcji uprowadzenia polityka reaguje wybuchem radości, ale stopniowo nabiera coraz większych wątpliwości. Obserwując więźnia, godność, jaką okazuje w obliczu śmierci, zaczyna go wbrew woli podziwiać. Najważniejsze dla jej przemiany jest jednak to, że Chiara, jako jedyna, wychodzi z mieszkania, kontaktuje się ze światem zewnętrznym, ma świadomość społecznych nastrojów. Jej towarzysze nie opuszczają klatki, są osamotnieni w swym poczuciu dziejowej misji.

Trzy pokoje melancholii

16 marca (czwartek), godz. 19.00
Finlandia/Szwecja/Dania/Niemcy, 2004, 106 min.
Reżyser: Pirjo Honkasalo

Obsypany wieloma nagrodami dokument powstawał aż cztery lata. Honkasalo jest reżyserką, autorką scenariusza, zdjęć, montażystką i współproducentką. Prawdziwie autorskie dzieło. Nie chodziło jej jednak o kolejny film dokumentujący rosyjsko-kaukaski klincz. Swoimi bohaterami uczyniła najsłabszych: rosyjskie i czeczeńskie dzieci. Tytułowe trzy pokoje to trzy poetyckie podróże w głąb świata emocjonalnego małych Rosjan i ich muzułmańskich sąsiadów.

W pierwszej części filmu znajdujemy się w szkole kadetów w Kronsztadzie koło Sankt Petersburga. W potężnym gmaszysku codzienną dyscypliną i ideologicznym “praniem mózgów” wykuwane są przyszłe kadry rosyjskiej wojskowości. Są to zwykle chłopcy osieroceni lub pochodzący z patologicznych rodzin, dla których kariera wojskowa ma być obietnicą lepszego życia. Tutaj oprócz nauki otrzymują wikt i opierunek, więc panujący dryl znoszą bez oporu.

Drugi "pokój" to utrzymany w czerni i bieli wstrząsający reportaż z Groznego. Portret stolicy Czeczenii, miasta doszczętnie zrujnowanego niekończąca się wojną, na którego ulicach więcej się widzi zdziczałych psów niż ludzi. Nawet w tym świecie jest jednak miejsce na bezinteresowne dobro. Poznajemy tu dzielną Czeczenkę, nazywa się Hadiżat Gatajewa, która od kilku lat umieszcza osierocone dzieci w bezpieczniejszym niż miasto miejscu - prowizorycznym przytułku po drugiej stronie granicy.

W części trzeciej zobaczymy miejsce ich przeznaczenia. To obóz dla uchodźców czeczeńskich w Inguszetii, cztery kilometry od granicy z Czeczenią. W prowizorycznym sierocińcu Hadiżat opiekuje się liczną i ciągle rosnącą grupą wojennych sierot.

Kadeci z Kronsztadu i mieszkańcy sierocińca w Inguszetii oglądają ten sam dziennik telewizyjny relacjonujący terrorystyczny zamach na moskiewski Teatr na Dubrowce. Czy mali bohaterowie filmu są skazani na to, że wkrótce spotkają się na wojennym froncie po przeciwnych stronach barykady?

Pani Zemsta

23 marca (czwartek), wyjątkowo godz. 20.00!
Korea Południowa, 2005, 112 min.
Reżyser: Park Chan-wook
Wykonawcy: L. Yeong-ae, Ch. Min-chik

Geum-ja zyskuje wątpliwą sławę, gdy w wieku dziewiętnastu lat zostaje aresztowana oraz oskarżona o porwanie i zamordowanie szcześcioletniego chłopca. Z uwagi na jej młody wiek i urodę, media dostają istnej obsesji na punkcie tej potwornej zbrodni.

Od tego czasu upłynęło już 13 lat. Geum-ja z pomocą współwięźniów starannie przygotowywała się do zemsty na Baeku, mężczyźnie, który ją zdradził i doprowadził do uwięzienia. Teraz wychodzi z więzienia i jest gotowa wprowadzić swój plan w życie.

"Pani Zemsta" jest utworem, który daje się odczytywać w sposób zaskakująco klarowny i zrozumiały. To moralitet, choć pełen ironicznych wtrętów. „Pani Zemsta” wypunktowuje moralne i etyczne konsekwencje aktu zemsty, choćby nawet z czysto ludzkiego punktu widzenia ów akt był w pełni usprawiedliwiony i zgodny z tzw. ludowym poczuciem sprawiedliwości.

Zakochani widzą słonie

30 marca (czwartek), godz. 19.00
Dania/Islandia, 2005, 109 min.
Reżyser: Dagur Kári
Wykonawcy: J. Cedergren, T. Scott Pedersen, N. Bro, M. Suurballe

Daniel mieszka w Kopenhadze. Pieniądze na bieżące utrzymanie zdobywa w dość nietypowy sposób: maluje na miejskich murach miłosne deklaracje swoich klientów. Udaje mu się wieść dość beztroskie życie. Jeździ starym, wysłużonym fiatem, zawsze nosi słuchawki na uszach i kompletnie nie zwraca uwagi na to, co się wokół niego dzieje. Jego problemy rozwiązują się same, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Nic nie burzy mu błogiego spokoju. Wszystko to do momentu, gdy zakocha się we Franc, dziewczynie równie nieodpowiedzialnej i czarującej, jak on sam.

Káriemu udało się uchwycić istotną dziś cechę nie tylko jego pokolenia - stan zawieszenia, wiecznej prowizorki, ucieczki przed intensywnym, emocjonalnym zaangażowaniem. Oba jego filmy (poprzedni, to debiutancki "Noi Albinoi") przepełnione są poczuciem bezcelowości życia, obecny jest w nich ten sam nieubłagany pesymizm.

Po debiucie Kári uznany został za bezsprzeczny talent. Kolejny film dowodzi, że islandzki reżyser umie łączyć egzystencjalną wagę poruszanych problemów z formalną lekkością. Dzięki balansowaniu na granicy stylów unika zarówno banalnej komediowości, jak i niepotrzebnego dramatyzmu.

Opracowanie na podstawie materiałów serwisów internetowych: www.filmweb.pl, www.gazeta.pl, www.onet.pl, www.stopklatka.pl