Marzec: Filmy DKF 16mm

Kino KDK (ul. Bieszczadzka) zaprasza na kolejną serię filmów w ramach Dyskusyjnego Klubu Filmowego "16mm". W marcu zobaczyć będzie można filmy: "Grbavica", "Światła o zmierzchu", "Dzikie pszczoły" oraz "Uśpione dziecko" i "Pachnidło" . Bilety w cenie tylko 6 zł. Do nabycia także karnet na wszystkie filmy w cenie 25 zł.

Grbavica

1 marca (czwartek), godz. 19.00
Austria/Bośnia i Hercegowina/Chorwacja, 2005, 90 min.
Reżyser: Jasmila Zbanič
Wykonawcy: M. Karanovic, L. Mijovic, L. Lucev

Skromny, ale przejmujący film o życiu w kraju, w którym wojna się zakończyła, ale jej następstwa są wciąż żywe i naznaczające teraźniejszość. Jasmila Zbanič znalazła sposób by opowiedzieć o potwornościach konfliktu na Bałkanach, nie epatując scenami przemocy i nie zionąc nienawiścią do oprawców.

Bohaterką jest trzydziestokilkuletnia Esma mieszkająca z nastoletnią córką, Sarą w tytułowej Grbavicy - dzielnicy Sarajewa. Podczas wojny, stanowiła ona wielki wojskowy obóz, w którym torturowano i mordowano ludzi, gwałcono kobiety, praktycznie wszystkie budynki zostały zniszczone lub uszkodzone. Żyją na granicy ubóstwa. Esma pracuje w ciągu dnia jako robotnica, a wieczorami jako kelnerka w nocnym klubie. Jej stosunki z córką są napięte, a pogarszają się dodatkowo, gdy ta chce wyjechać na szkolną wycieczkę. Dzieci szahidów – bohaterów poległych na wojnie – nie muszą płacić. Trzeba tylko przynieść zaświadczenie, ale Esma się ociąga, tłumaczy zniecierpliwionej córce, że to dużo formalności. Sara, instynktownie czuje, że matka nie mówi jej prawdy...

"Grbavica" jest nie tylko przypomnieniem, że żadna wojna nie kończy się wtedy, gdy umilkną działa. Także o tym, że prawda, wyzwala - choćby była najbrutalniejsza, najokropniejsza i zabójcza dla najpiękniejszych mitów.

Światła o zmierzchu

9 marca (wyjątkowo piątek!), godz. 19.00
Finlandia, 2006, 80 min.
Reżyser: Aki Kaurismaki
Wykonawcy: J. Hyytiainen, I. Koivula, M. Jarvenhelmi, M. Heiskanen

Fiński kandydat do Oscara, kolejny po rewelacyjnym "Człowieku bez przeszłości", film Akiego Kaurismäkiego, prezentowany w konkursie głównym MFF w Cannes. Pełna absurdalnego humoru, słodko-gorzka historia ze Skandynawii. Bohater filmu, Koistinen pracuje jako ochroniarz w helsińskim domu towarowym. Jest nielubiany i wyśmiewany przez swoich kolegów. Jedyną kobietą, z jaką utrzymuje kontakt jest właścicielka przenośnego grilla, u której kupuje codziennie porcję frankfurterek. Pewnego dnia na jego drodze staje tajemnicza blondynka, kobieta jak z jego marzeń. Koistinen zakochuje się po uszy ale blondwłosa piękność tylko nim manipuluje. Mirja jest bowiem wysłanniczką gangstera planującego skok na sklep jubilerski w galerii.

Wielbiciele Kaurismakiego odnajdą w filmie wszystkie charakterystyczne cechy jego stylu - powolną, oszczędną, zredukowaną do niezbędnego minimum narrację, skrajnie powściągliwą ekspresję aktorów, zamiłowanie do absurdalnego humoru. A także współczucie dla nieszczęśników i niewydarzeńców, którym los odmawia spełnienia nawet skromnych marzeń i których nadziejami łatwo jest manipulować.

Dzikie pszczoły

15 marca (czwartek), godz. 19.00
Czechy, 2001, 114 min.
Reżyser: Bohdan Slama
Wykonawcy: Z. Rauser, T. Vilhelmova, P. Liska, M. Daniel

Bohdan Slama dowodzi niezbicie, że wciąż nie można narzekać na talent czeskich reżyserów do portretowania zwykłych ludzi w małych miasteczkach i na wsiach. "Dzikie pszczoły" nawiązują do wspaniałych tradycji czeskiej kinematografii, a zwłaszcza filmów Nowej Fali z lat sześcdziesiątych. Prowincja w "Dzikich pszczołach" odpycha i fascynuje jednocześnie, jest przaśna, banalna, a przecież wyjątkowa i niepowtarzalna. O tym świecie opowiada Slama tak jak jego mistrzowie z Formanem na czele: dowcipnie, z wyczuciem dialogu i autentyzmem wydobytym z tego, co najprostsze. Film otrzymał aż sześć Czeskich Nagród Filmowych i wiele innych wyróżnień.

Życie w małej wiosce położonej w północnych Morawach, z dala od wielkiego świata i jego rozlicznych konfliktów, składa się z dwóch elementów - ''nicnierobienia'' i przesiadywania w barze. Po czterdziestu latach komunizmu pozostały tylko na wpół zrujnowany kościółek, opuszczone obszary rolne, 99-procentowe bezrobocie i bar. Swoją bezradność mieszkańcy wioski maskują poczuciem humoru i nadzieją na wydarzenie roku, czyli zabawę u strażaków.

Uśpione dziecko

22 marca (czwartek), wyjątkowo godz. 20.00!
Belgia/Maroko, 2004, 97 min.
Reżyser: Yasmine Kassari
Wykonawcy: M. Osfour, R. Barchni, E. Elhaggar, F. Abdessamie

Dla Yasmine Kassari "Uśpione dziecko" to pełnometrażowy debiut fabularny. Ta pochodząca z Maroka artystka ma na koncie dokument "Kiedy mężczyźni płaczą", przedstawiający losy młodych mężów z jej ojczyzny, którzy w Hiszpanii szukają szansy na lepsze życie. "Uśpione dziecko" przedstawia drugą stronę medalu. To odmalowany za pomocą przepięknych kadrów obraz samotnych kobiet uwięzionych paradoksalnie w patriarchalnym społeczeństwie. Paradoksalnie, albowiem mężczyźni obecni są w ich życiu jedynie we wspomnieniach lub nagraniach wideo nadsyłanych zza granicy. Jednak ich wpływ na codzienność muzułmanek jest decydujący. Próba wyzwolenia się spod niego często kończy się dla nich tragicznie.

Film zaczyna się od uroczystości zaślubin w małej marokańskiej wiosce - rytuał zostaje spełniony, ale Zeinab od początku wie, że jej małżeństwo normalne nie będzie: nowo poślubiony mąż dzień później wyjeżdża do Hiszpanii szukać pracy. Nie on jeden - w wiosce nie ma już mężczyzn, zostały tylko kobiety. Reżyserka Yasmine Kassari znakomicie pokazuje, jak sączy się ich codzienność - powolna, skoncentrowana na obowiązkach w domu i przy dzieciach, naznaczona nakazami religii i tradycji. To właśnie tradycyjna wiara, że można "uśpić" dziecko w łonie matki i odwlec poród, każe ciężarnej Zeinab poddać się rytuałowi i czekać na powrót męża.

Pachnidło

29 marca (czwartek), godz. 19.00
Niemcy/Francja/Hiszpania, 2006, 147 min.
Reżyser: Tom Tykwer
Wykonawcy: B. Whishaw, D. Hoffman, A. Rickman, R. Hurd-Wood

Opowieść o XVIII-wiecznym mordercy obdarzonym genialnym węchem. Jean-Baptiste Grenouille przychodzi na świat na śmierdzącym targu rybnym na jednej z paryskich ulic. Jego matka pragnie ukryć niechciane dziecko, jednak przechodnie ratują mu życie. Mały Grenouille dzieciństwo spędza w ochronce prowadzonej przez panią Gaillard. Pozostałe dzieci od razu wyczuwają, że niemowlę jest inne niż one ale pani Gaillard ratuje malucha z opresji. W wieku sześciu lat Grenouille jeszcze nie umie mówić. Jednak staje się jasne, że chłopiec posiada pewien rzadki dar - mimo, że sam pozbawiony ludzkiego zapachu - posiada fenomenalny węch, który staje się jego dominującym zmysłem i narzędziem poznawania otaczającego go świata. Jego niezwykły talent znajduje w końcu zastosowanie w pracowni słynnego, choć nieco podupadłego wytwórcy perfum. Grenouille potrafi tam bez żadnego wysiłku przyrządzić dowolny, cudowny aromat. Jednak jego ambicje są większe: chce wydestylować zapach kobiecego ciała, zapach piękna, zapach miłości. W poszukiwaniu ich składników skłonny jest posunąć się nawet do morderstwa.

Tykwer pokazuje Grenouille'a jako człowieka zmysłowej idei. Jest on wybitnie utalentowanym socjopatą, artystą i potworem, a grający go Ben Whishaw znakomicie oddaje wieloznaczność tego milczącego, zamkniętego w sobie monstrum. Młodziutki, drobny, chłopięcy łączy w doskonałej proporcji pozór niewinności i nieświadomości z obsesyjnym spojrzeniem. Bez demonicznej maniery pokazuje dyfuzję geniusza z psychopatą.

Opracowanie na podstawie materiałów serwisów internetowych: www.filmweb.pl, www.gazeta.pl, www.onet.pl, www.stopklatka.pl