Luty: Filmy DKF 16mm

artKino (ul. Bieszczadzka) zaprasza na kolejną serię filmów w ramach Dyskusyjnego Klubu Filmowego "16mm". W lutym zobaczyć będzie można filmy: „Milczenie Lorny”, „Opowiedz mi o deszczu”, „Ogrody jesieni” oraz „Przyjeżdża orkiestra”. Bilety na poszczególne obrazy tylko 7 zł.

Milczenie Lorny

5 lutego (czwartek), godz. 19.00
Francja/Włochy/Wielka Brytania, 2008, 105 min.
Reżyseria: Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne
Występują: A. Dobroshi, J. Renier, A. Ukaj

Jean-Pierre i Luc Dardenne mają na swoim koncie dwie canneńskie Złote Palmy za „Rosette“ (1999) i „Dziecko“ (2005). Za „Milczenie Lorny“ dostali w Cannes nagrodę za scenariusz.

Lorna jest młodą Albanką, która by zdobyć belgijski paszport, zdecydowała się na fikcyjne małżeństwo z uzależnionym od narkotyków Claudym. Jest to jednak tylko część planu, w który zaangażowana jest rosyjska mafia. Zaraz po ślubie nastąpić ma rozwód, o który z mężem narkomanem nietrudno. Lorna zaś - już wówczas z papierami - ma wyjść za mąż za związanego z gangsterami obywatela rosyjskiego, który szybko chce stać się Belgiem. Marząca o otworzeniu baru i potrzebująca pieniędzy na rozruch interesu Lorna przystaje na ten układ. Procedura rozwodowa przeciaga się jednak gdyż Claudy, zakochany w Lornie, próbuje zerwać z nałogiem. Mafia decyduje się przyspieszyć rozwój wypadków - narkoman zawsze może przedawkować. Lorna początkowo konsekwentnie dążąca do celu, jaki sobie wytyczyła, zimna, zamknięta w sobie, nie chce znać konsekwencji swoich czynów, ewentualne skutki uboczne wliczając w koszta transakcji handlowej. Jednak z czasem budzi się w niej sumienie. Czy zachowa milczenie?

Prosty, pozbawiony efektów film braci Dardenne, nie jest tylko reporterskim sprawozdaniem z ewolucji postaci. To współczesna przypowieść o winie i odkupieniu.

Opowiedz mi o deszczu

12 lutego (czwartek), godz. 19.00
Francja, 2008, 110 min.
Reżyseria: Agnes Jaoui
Występują: A. Jaoui, J-P. Bacri, J. Debbouze, P. Arbillot

Agnés Jaoui z ułamków codzienności buduje historie niezwykle wciągające, zabawne, pełne życiowej prawdy. Ta nagradzana Cezarami francuska aktorka, pisząca wraz z mężem (również aktorem) Jean-Pierre’em Bacrim obyczajowe komedie w 1999 roku z sukcesem zadebiutowała „Gustami i guścikami” (cztery Cezary, Grand Prix Festiwalu w Montrealu, nominacja do Oscara, Europejska Nagroda Filmowa). A ich drugi wspólny film – „Popatrz na mnie” (2004) – nagrodzono w Cannes za scenariusz. „Opowiedz mi o deszczu” to ich trzecie wspólne dzieło i kolejny sukces.

Agathe jest znaną paryską pisarką i feministką, która chce wykorzystać swoją wizytę u siostry Florence, mieszkającej w ich domu rodzinnym na południu Francji, do publicznego ogłoszenia swojego akcesu do wielkiej polityki. Z kolei niewydarzony reżyser dokumentalista Michel chce wykorzystać przyjazd Agathe do nakręcenia o niej filmu z telewizyjnego cyklu "Kobiety sukcesu". Ma mu w tym pomóc Karim, syn wieloletniej służącej w domu rodziców Agathe, pracujący obecnie jako recepcjonista w miejscowym hotelu, ale mający też artystyczne ambicje. Kręcenie filmu przez spółkę nieudacznika i amatora zakłóca dodatkowo to, iż pierwszy z nich jest kochankiem zamężnej Florence...

Zderzenie autentycznej kobiety sukcesu z parą nieudaczników próbujących nieudolnie zatuszować przed Agathe swe porażki, pociąga za sobą sporo zabawnych sytuacji, choć to humor raczej słodko-gorzki.

Ogrody jesieni

19 lutego (czwartek), godz. 19.00
Francja/Włochy/Rosja, 2006, 115 min.
Reżyseria: Otar Iosseliani
Występują: S. Blanchet, J. Jacquet, M. Piccoli

Film gruzińskiego reżysera, obdarzonego niecodziennym zmysłem obserwacji jest afirmacją beztroski, codzienności i prostoty. Surrealistyczny humor reżysera połączony z francuską radością życia składają się na barwny kolaż.

Vincent jest francuskim ministrem rolnictwa i bon vivantem. Ma władzę, limuzynę, wielkie biuro i piękną kochankę. Poluje na antylopy z delegatami krajów afrykańskich, jeździ na wystawy zwierząt gospodarczych, przecina wstęgi i w ogóle trudzi się niezmiernie, by wyglądać na zapracowanego. Wydaje się, że ma wszystko, czego może zapragnąć. Kiedy jednak w wyniku niezbyt trafnych decyzji traci pracę, jego dotychczasowe życie okazuje się iluzją - tak naprawdę pozostaje z niczym. Opuszcza gabinet, opuszcza przydzielone mu służbowe mieszkanie. Jego natomiast opuszcza atrakcyjna kochanka, która nie wyobraża sobie życia na niższym poziomie materialnym.

Vincent wraca w rodzinne strony, do kawalerskiego życia, na utrzymanie matki. Jakby życie polityka było tylko karnawałowym zawieszeniem normalnego trybu życia, wakacjami od codzienności. Wraz z kolegami pije wino w zaprzyjaźnionym bistro, przesiaduje na ławce w parku, spotyka byłe narzeczone i przyjaciół z młodości. Doskonale odnajduje się u boku dawnych przyjaciół i matki (ciekawostka - wspaniały w tej roli - Michel Piccoli).

Jesień życia widziana oczami gruzińskiego reżysera Otara Iosselianiego nie ma w sobie smutku. To pełna ciepła opowieść o pogodzeniu się z przemianami. Życie nieubłaganie robi swoje, a mądrzy ludzie reagują na to bez histerii.

Przed filmem odbędzie się prelekcja, a po nim dyskusja.

Przyjeżdża orkiestra

26 lutego (czwartek), godz. 19.00
Francja/Izrael, 2007, 95 min.
Reżyseria: Eran Kolirin
Występują: S. Bakri, R. Elkabetz, S. Gabai

Zabawny, mądry i ciepły film „Przyjeżdża orkiestra” przypomina, że ludzie są tacy sami, nawet jeśli stoją po dwóch stronach barykady.

Ośmioosobowy policyjny zespół muzyczny z Aleksandrii ma wystąpić z koncertem w izraelskiej miejscowości. Na skutek pomyłki egipscy muzycy zamiast do centrum kultury arabskiej w Petah Tikva trafiają jednak do Bet Hatikva - betonowego osiedla na środku pustyni, zapadłej dziury, gdzie nie tylko nie ma żadnego centrum kultury, ale w ogóle niewiele jest. Ponieważ powrotny autobus przyjeżdża dopiero następnego ranka, właścicielka niewielkiej restauracji, Dina, próbuje pomóc zagubionym Egipcjanom. Funduje im posiłek, a potem oferuje nocleg u siebie i swych przyjaciół.

Spotkanie dwóch odległych tradycji, żydowskiej i arabskiej, stanowi oczywiście treść filmu. Istotne jest jednak to, że reżyser nie prowadzi tego dialogu na płaszczyźnie politycznej ani religijnej, tylko uniwersalnej, ogólnoludzkiej. Arabscy policjanci nawiązują kontakt z Izraelczykami, bo odkrywają wśród nich bratnie dusze – ludzi tak samo poturbowanych przez życie. Tym, co zbliża egipskich przybyszów do żydowskich prowincjuszy stają się wspólne rozczarowania, klęski, tęsknota za jakimś lepszym, nieistniejącym światem. Apodyktyczny dyrygent, który za surowym obliczem ukrywa wrażliwość przetestowaną przez rodzinną tragedię. Niemłoda, ale wciąż atrakcyjna i głodna lepszego, bardziej światowego życia kobieta wikłająca się z nudów w beznadziejne romanse. Zakompleksiony młodzieniec chorobliwie nieśmiały wobec dziewczyn i niepoprawny kobieciarz korzystający z każdej okazji do podrywu. Wszystkich ich znacznie więcej łączy niż dzieli, czegoś się nawzajem od siebie uczą.

34-letni Kolirin potrafi dokonać tego, co dziś w kinie najtrudniejsze: połączyć uśmiech i rozrywkę z niebanalną refleksją i wysublimowaną artystycznie formą. Co z pewnością zaważyło na sukcesie międzynarodowym filmu, m.in. wybranego na zwycięzcę ubiegłorocznego Warszawskiego Festiwalu Filmowego.

Opracowanie na podstawie materiałów serwisów internetowych: www.filmweb.pl, www.gazeta.pl, www.onet.pl, www.stopklatka.pl