Luty: Filmy DKF 16mm

artKino (ul. Bieszczadzka) zaprasza na kolejną serię filmów w ramach Dyskusyjnego Klubu Filmowego "16mm". W lutym zobaczyć będzie można filmy: „Zakładnik”, „Bunt L.”, „Boski” oraz „Odgłosy robaków”. Bilety w cenie 7 zł, karnet 21 zł.

Zakładnik

4 lutego (czwartek), godz. 19.00
Rosja/Bułgaria, 2008, 80 min.
Reżyseria: Aleksiej Uchitiel
Występują: W. Krikunow, P. Logaczew, I. Mskhalaia
Bilet: 7 zł

Kameralny film o wojnie rosyjsko-czeczeńskiej. Chociaż nie wyróżnia się formą i daleko mu do rozmachu innych rosyjskich wojennych dzieł, to jednak potrafi poruszyć widza. Konwój rosyjskich żołnierzy gubi drogę na terytorium wroga. Otaczają ich łańcuchy nieznanych czeczeńskich gór i świst kul niewidzialnych snajperów. Kompania chroni się w jednej z wsi – i tym samym wpada w pułapkę - eksplozje skutecznie odcinają drogę powrotu. Dwaj żołnierze rosyjscy, rozważny i doświadczony Rubacha oraz gorącogłowy i niezbyt rozgarnięty Wowka chwytają młodego, czeczeńskiego bojownika Dżamala, aby ten przeprowadził ich przez słabo im znany górzysty teren. Każdy fałszywy krok może doprowadzić do nieszczęścia i zakończenia jego przymusowej misji. Dawni wrogowie muszą współpracować. Dramatyzm sytuacji zdaje się ich coraz bardziej zbliżać do siebie. W końcu, każdy z nich, będzie musiał dokonać wyboru.

Reżyser Aleksiej Uchitiel dyskretnie, niemal bez słów przygląda się okrucieństwu i absurdowi konfliktu rosyjsko-czeczeńskiego. Pomiędzy wystrzały z kałasznikowa a malownicze góry i lasy wplata oryginalną historię-przypowieść, w której doświadczony żołnierz zaczyna pełnić rolę ojca dla własnego jeńca. Czy taka relacja jest w ogóle możliwa? Czy opiekę można pogodzić z brakiem zaufania, z czyhającą za najbliższym drzewem śmiercią?

Bunt L.

11 lutego (czwartek), godz. 19.00
Bułgaria, 2006, 105 min.
Reżyseria: Kiran Kolarov
Występują: D. Sławczew, H. Garbow, D. Christow
Bilet: 7 zł

Tuż po obchodach dwudziestej rocznicy zburzenia Muru Berlińskiego, produkcja mało w Polsce znanej bułgarskiej kinematografii, daje pełniejszy obraz życia w reżimie państw bloku wschodniego.

Bohaterem filmu jest Loris, dobrze zapowiadający się absolwent szkoły językowej. Jest rok 1986 i chłopak chciałby wkroczyć w dorosłość poza granicami komunistycznej Bułgarii. W dniu absolwenckiego balu postanawia uciec na Zachód. Zdradzony, zostaje schwytany i osadzony w więzieniu za zdradę ojczyzny. Prawdziwe problemy rozpoczną się dla niego jednak dopiero trzy lata później. Po przemianach 89 roku, po ogłoszeniu amnestii, wolny Loris trafia do świata, w którym czuje się wyalienowany i obcy. Wprawdzie nie siedział długo, lecz zmiany polityczne, które zaszły w otaczającej go rzeczywistości sprawiły, że nie potrafi się odnaleźć. Od razu musi się zmierzyć z drapieżnym kapitalizmem, z jego szarą strefą. Były strażnik z więzienia jest teraz gangsterem, a koledzy z celi Lorisa żołnierzami w strukturze mafii. W końcu Loris desperacko pragnie uciec od świata, w którym się znalazł, pragnie się zemścić na tych, którzy zrujnowali mu życie i karierę.

Boski

18 lutego (czwartek), godz. 19.00
Włochy/Francja, 2008, 110 min.
Reżyseria: Paolo Sorrentino
Występują: T. Servillo, A. Bonaiuto, F. Ardant
Bilet: 7 zł

„Boski” to filmowy portret Giulio Andreottiego, jednej z najbardziej niezwykłych postaci XX wieku. Związany z chrześcijańskimi demokratami, Andreotti był głównym rozgrywającym na włoskiej scenie politycznej, przez lata pełniącym różne funkcje w rządzie Italii: był ministrem w kilku rządach, kilkukrotnie powierzono mu tekę premiera. Wytrawny polityk i człowiek zagadka, potrafił lawirować pomiędzy stawianymi mu zarzutami ze strony mediów i mimo wielu procesów utrzymać się na powierzchni.

Film Paulo Sorrentino rozpoczyna się w przeddzień trzęsienia ziemi, które poruszyło Włochami na początku lat 90. Gerontokrata wciąż pozostaje poza zasięgiem wszelkich jurysdykcji, ale już za moment zostanie pozbawiony immunitetu, oskarżony o współpracę z mafią sycylijską i korupcję. Reżyser opisuje kulisy jednego w największych procesów politycznych i bezpardonową walkę o utrzymanie się przy władzy przez Andreottiego.

We Włoszech wszystkie postaci i intrygi odczytywane są w sposób dosłowny. Polski widz może się w meandrach włoskiej historii pogubić, ale uniwersalne przesłanie odczyta bez trudu: "Boski" to ostra satyra na politykę, która zmienia się w mafijne przedsiębiorstwo.

Odgłosy robaków

25 lutego (czwartek), godz. 19.00
Szwajcaria, 2008, 90 min.
Reżyseria: Peter Liechti
Występują: P. Mettler
Bilet: 7 zł

"Odgłosy..." są adaptacją prozy japońskiego autora Masahiko Shimady, który z kolei oparł się na autentycznym wydarzeniu; w tym sensie film jest czymś w rodzaju inscenizowanego dokumentu. Bardzo zresztą niezwykłego, i w swojej zawartości, i formie. To wstrząsająca rekonstrukcja samobójczej śmierci człowieka.

Cała historia zaczyna się od przypadkowego znalezienia w lesie zmumifikowanych zwłok 40-letniego mężczyzny leżących w prowizorycznym szałasie z plastikowych płacht i gałęzi. Obok nich znajdował się notes, w którym zmarły prowadził regularne zapiski. Wynikało z nich, że zgon nie był przypadkowy; mężczyzna przybył do lasu, aby popełnić w nim samobójstwo, i to w niecodzienny sposób - przez zagłodzenie. Ma ze sobą kilka książek, trochę lekarstw przeciwbólowych, kilka świec i radio. Pije wyłącznie wodę deszczową. Samobójstwo przez zagłodzenie tym się różni od innych sposobów usunięcia się z tego świata, że trwa, a dzięki temu umożliwia dokładne opisanie tego procesu. Tak też uczynił ów anonimowy mężczyzna. Jego dziennik to szczegółowy, szokująco naturalistyczny zapis zbliżającej się śmierci. Rozpisana na wiele dni opowieść o mierzeniu się świeckiego umysłu z największą zagadką, jaką zna ludzkość. W wygłaszanym zza ekranu - spokojnym i beznamiętnym głosem - tekście znajdziemy opisy fizjologicznych reakcji organizmu, ale też wrażenia z lektury książek czy wysłuchanych w radio koncertów symfonicznych. Jest tu lęk, ale paradoksalny - że nie wytrwa w swoim postanowieniu, oraz świadectwo walki, jakie maltretowane ciało podejmuje ze swoim okrutnym właścicielem (orężem jest ból). Są komunikaty meteorologiczne i krótkie wzloty mistycyzmu. Autoironia i wisielczy humor.

Liechti ilustruje słowa na dwojaki sposób: albo pokazując dokładnie miejsce, gdzie miał dokonać się akt powolnej autodestrukcji (wilgotny, podmokły las na północy Szwajcarii), albo przedstawiając w szarych, rozmytych kadrach "krajobraz psychiczny". Efekty dźwiękowe i muzyka, które tej przemiennej wizualizacji towarzyszą, wydają się dobrane znakomicie. Jeśli jest to tylko tzw. eksperyment filmowy, to z pewnością udany.

Opracowanie na podstawie materiałów serwisów internetowych: www.filmweb.pl, www.gazeta.pl, www.onet.pl, www.stopklatka.pl