Do 15.03: Siedzą i gadają - wystawa rysunku Marzeny Rostkowskiej

Regionalne Centrum Kultur Pogranicza w Krośnie zaprasza na wystawę rysunku Marzeny Rostkowskiej pt. „Siedzą i gadają”. Wystawę oglądać można w holu RCKP do 15 marca 2010 r.

Marzena Rostkowska (ur. 1983 r. w Krośnie) - absolwentka Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Krośnie oraz Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, Wydziału Sztuki; dyplom - książka autorska „Marszrutka” w pracowni profesora Marka Sajduka (2009 rok). Studentka I roku studiów podyplomowych na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, Wydział Scenografii.

Brała udział w wielu plenerach malarskich w tym kilku międzynarodowych. Swoje obrazy i rysunki pokazywała na wystawach indywidualnych w Galeriach Sztuki w Krakowie, Krośnie, Sanoku, Jedliczu, Korczynie, Iwoniczu Zdroju i Frysztaku. Brała udział w wystawach zbiorowych, między innymi w Krośnieńskim Domu Kultury, Biurze Wystaw Artystycznych w Krośnie, a także w galeriach w Gorlicach, Izabelinie, Sanoku, Frysztaku, Krempnej, Korczynie i Kamieńcu Podolskim.

Tworzy ilustracje, rysunki, rzeźby miękkie z płótna, gąbek i filcu. Swoje prace publikowała m.in. w Rzeszowskim Roczniku Kulturalnym „Krajobrazy” i Krośnieńskiej Gazecie Kulturalnej „Croscena”. Od dwóch lat pracuje w Muzeum Narodowym w Krakowie, gdzie prowadzi autorskie warsztaty plastyczne z dziećmi, młodzieżą, osobami niepełnosprawnymi i niewidomymi. Od września jest nauczycielem plastyki w Szkole Podstawowej Nr 25 w Krakowie.

W 2009 r. zdobyła I nagrodę w „25. Przeglądzie Plastyki” w Krośnie.

O wystawie „Siedzą i gadają”

Wystawa rysunku pt. „Siedzą i gadają”, która prezentowana jest w Galerii RCKP, to projekt „Marszrutka”, który jest częścią książki autorskiej o Ukrainie, a przede wszystkim - obrazem ukraińskich kobiet. Spotykanych na dworcach, targach, ulicach. Barwnie ubranych, egzotycznych i niezwykle intrygujących dla malarza. Prace z wystawy najlepiej opiszą fragmenty książki „Marszrutka” – która ciągle powstaje, w kolejnych szkicach i projektach:

o babciach co sobie siedzą

Z Babciami, Co Sobie Siedzą spotkałam się po raz pierwszy na dworcu. Ubrane w różnokolorowe podomki, z zawiązanymi pod szyją chustami, wiadrami i wypełnionymi zakupami siatami, siedziały w cieniu drzew na dworcowych ławkach, oczekując na autobus. A może wcale nie; może po prostu sobie siedziały...

Dworzec autobusowy - miejsce jak w każdym mieście. Ludzie obładowani bagażami, autobusy, kioski, sklepy… a jednak. Ten tu, w Kamieńcu pozwolił mi nie tylko patrzeć, ale i zobaczyć otaczającą mnie rzeczywistość jeszcze raz, z innej perspektywy. Tu każdy nadjeżdżający pojazd, każdy podróżny, przynosi jakąś historię, opowieść rodzącą się w głowie patrzącego przybysza z zachodniej strony. Błękitne kwietniki z czerwonymi rąbami, rzędy stanowisk, kolorowe ławki, sprzedawczynie lodów z kartonowych pudeł - ot i scenografia. Po prostu dworzec - odrapany, surowy, z rozlatującymi się, starymi marszrutkami – autobusami. Obraz niezatuszowanego reklamami codziennego życia, podmalowanego dla animuszu błękitną farbą olejną. Kosze, słupy z rozkładami jazdy - wszystko jakby pozbawione pretensji, skromniejsze w swojej prostocie i ubóstwie. Czy na kamienieckim dworcu jest ładnie? Nie. Dla kogoś przyzwyczajonego do zachodnich standardów nowoczesności zapewne wręcz prymitywnie i obskurnie. Chude, żebrzące psy, opony i śmieci porozrzucane na chodnikach: wszystko to jakby pozostawione bez opieki i dawno zapomniane. Jest w tym jednak jakiś urok, świat, którego u nas – w Polsce - już nie ma. Przestrzeń w której nie wszystko jest zunifikowane i ujednolicone. Tu każda marszrutka ma swój niepowtarzalny charakter: kolor, fason, jedyne w swoim rodzaju ozdoby wiszące w oknie obok kierowcy. Nie spotkasz dwóch tak samo ubranych kobiet, mimo iż zdawałoby się, że większość nosi się niemal identycznie, odziana w podomki i chustki na głowach. Nie - każda jest inna, barwna, jedyna w swoim rodzaju.