Maj: Filmy DKF 16mm

artKino (ul. Bieszczadzka) zaprasza na kolejną serię filmów w ramach Dyskusyjnego Klubu Filmowego "16mm". W maju zobaczyć będzie można filmy: „Była sobie dziewczyna”, „Fish Tank”, „Niezasłane łóżka” oraz „Kocham kino”. Karnet na wszystkie filmy 21 zł.

Była sobie dziewczyna

6 maja (czwartek), godz. 19.00
Wielka Brytania, 2009, 95 min.
Reżyseria: Lone Scherfig
Występują: C. Mulligan, P. Sarsgaard, A. Molina
Bilety: 7 zł

Londyn, lata 60. Jenny to inteligentna, nieco pretensjonalna 16-latka. Jest pilną, wyróżniająca się uczennicą. Jej rodzina bardzo chce by studiowała na Oxfordzie. Ona sama czuje się stłamszona przez monotonię wypełniającą jej każdy dzień i nie może się doczekać, aż będzie dorosła. Poukładane, grzeczne i nudne życie uczennicy zmienia się, gdy na jej drodze pojawia się David.

Trzydziestoparoletni, szarmancki, błyskotliwy i obyty mężczyzna, w sportowym samochodzie, z miejsca przyćmiewa jękliwego, szkolnego adoratora Jenny. Udaje mu się oczarować nawet jej konserwatywnych rodziców. David niezwłocznie wprowadza Jenny w olśniewający świat luksusu: koncertów muzyki poważnej, aukcji dzieł sztuki, wytwornych restauracji, weekendów w Paryżu. To świat znacznie barwniejszy i atrakcyjniejszy niż świat egzaminów, studiów i przyszłej pracy, a David oferuje jej dostęp do niego od razu, na skróty. Nic więc dziwnego, że Jenny daje się omamić i pod jego wpływem, weryfikuje swoje życiowe plany. Tradycyjna edukacja idzie w zapomnienie, a rolę nauczyciela przejmuje David.

Reżyserka Lone Scherfig z niebywałą lekkością i ciepłem pokazuje niezwykłą historię młodej dziewczyny, która u progu dorosłości zachłystuje się życiem. Bez popadania w pretensjonalny ton opowiada o spełnionych marzeniach i rozczarowaniach, o kobietach, a przede wszystkim o szkole, jaką jest życie.

Fish Tank

13 maja (czwartek), godz. 19.00
Wielka Brytania, 2009, 125 min.
Reżyseria: Andrea Arnold
Występują: M. Fassbender, K. Jarvis, K. Wareing
Bilety: 7 zł

Brytyjczycy są mistrzami kina społecznie zaangażowanego. Andrea Arnold z talentem i wrażliwością kontynuuję tę tradycję. Jej obraz - nagrodzony podczas tegorocznego festiwalu w Cannes - przejmująca opowieść o dorastaniu i walce o swoje marzenia, zachwyciła jury oraz publiczność autentycznością i siłą.

15-letnia Mia, to wypełniona agresją, nastolatka znajdująca się w stanie permanentnej wojny ze sobą i ze światem. Wyrzucona ze szkoły, nieakceptowana przez rówieśników, całymi dniami włóczy się po osiedlu zrażając do siebie niemal wszystkie napotykane osoby. Już w pierwszych minutach filmu czeka nas bójka. Mia zaczyna i kończy ją jednym ciosem. To bohaterka, którą poznajemy za sprawą jej czynów, nie języka – tu lecą głównie bluzgi. Agresja dziewczyny jest jej bronią, maską, której prawie nigdy, także w domu nie zdejmuje. Gdy poznajemy panująca w nim atmosferę, zachowanie dziewczyny przestaje nas dziwić. Mia z nikim nie obchodzi się łagodnie, ale sama również nie doświadcza zbyt wiele troski. Mieszka i ciągle się kłóci ze swoją 11-letnią siostrą oraz matką, wykazującą znacznie więcej zainteresowania nowymi facetami niż córkami. O ojcu nawet się tu nie wspomina.

Ale poznamy też jej drugą twarz. Jedyną rzeczą, która sprawia jej przyjemność jest taniec w pustym mieszkaniu w rytm hip-hopu. Mia tańczy i z tym właśnie wiąże swoją przyszłość. Potajemnie ćwiczy układy, jeden z nich rejestruje i wysyła, czeka na zaproszenie na casting. Świadoma własnego położenia, rodzinnej patologii - chce przeciąć ten łańcuch. To są próby wyjścia z życiowego bagna.

Pewnego dnia matka przyprowadza do domu nowego przyjaciela, przystojnego ochroniarza. Connor wykazuje zainteresowanie życiem nastolatki, jest wobec Mii miły i opiekuńczy, odpowiada na jej desperacką potrzebę czułości. Wraz z Mią ulegamy jego nieodpartemu urokowi, ale ich wzajemne relacje okażą się dużo bardziej skomplikowane. Dla nastoletniej bohaterki zaowocują próbą, której stawką będzie dorosłość. Rozumiana jako wolność wyboru i odpowiedzialność nie tylko za siebie.

Niezasłane łóżka

20 maja (czwartek), godz. 19.00
Wielka Brytania, 2009, 95 min.
Reżyseria: Alexis Dos Santos
Występują: F. Tielve, D. Francois
Bilety: 7 zł

Skromny, sympatyczny i z pomysłem zrealizowany film, który ogląda się z prawdziwą przyjemnością. "Niezasłane łóżka" to opowieść o poszukiwaniu. Drugiej połówki, przyjaciół, rodziny, celu w życiu. Dos Santos opowiada tu równolegle historie dwójki bohaterów, którzy mieszkają w tym samym malowniczym squacie na londyńskim East Endzie.

Axl, Hiszpan, przyjeżdża do Londynu z nadzieją na odnalezienie swojego ojca, który zostawił go, gdy chłopak był dzieckiem. Vera, piękna Belgijka, została niedawno porzucona przez chłopaka i teraz próbuje odzyskać wiarę w ludzi. Axl i Vera mieszkają razem, ale ich ścieżki rzadko się przecinają. Ich "związek" to znakomita metafora tego, jak będąc w pobliżu można być daleko. Jak obok, nie znaczy, blisko. Relacje, które wiążą ich z innymi dopełniają tego obrazu.

Znajomości, które zawiązują są najczęściej powierzchowne, krótkotrwałe, zainicjowane alkoholem, a spuentowane seksem. W przypadku chłopaka, wynika to z wychowania - opuszczony przez ojca wciąż się przeprowadzał. Dziewczyna sparzona wcześniejszym związkiem, boi się teraz zaangażować. Oboje jednak podskórnie potrzebują bliskości, zrozumienia, kogoś, dzięki komu przestaną być samotni.

Bohaterowie szukają na oślep, łapią się niemal każdej szansy, która może przynieść zmianę. Chociaż na ekranie niemal cały czas toczy się impreza (ścieżka muzyczna to dodatkowy atut), czuć smutek i gorycz, acz nie do końca. Nie jest to bowiem przygnębiające dzieło. Wręcz przeciwnie, ma w sobie świeżość, spontaniczność, sympatyczne bałaganiarstwo i niewysilony wdzięk.

Kocham kino

27 maja (czwartek), godz. 19.00
Francja, 2007, 120 min.
Reżyseria: Jane Campion, Joel Coen, David Cronenberg, Wong Kar-wai, Roman Polański, Gus Van Sant, Lars von Trier i wielu innych
Bilety: 7 zł

"...ta chwila, kiedy serce mocniej bije, gdy gaśnie światło i zaczyna się film" - taki podtytuł ma zbiorowe dzieło, ponad trzydziestu znanych światowych reżyserów, nakręcone z miłości do miejsca, w którym wszystko jest możliwe. Produkcja powstała z okazji 60-lecia Festiwalu w Cannes.

"Kocham kino" to - jak słusznie wskazuje polski tytuł - hołd złożony kinu. Nie chodzi jednak tylko o filmy, lecz przede wszystkim salę ze srebrnym ekranem. Czasem wygodną, nowoczesną, czasem starą, małą i obskurną. Czasem wypełnioną po brzegi, czasem opustoszałą. Miejsce bez wątpienia magiczne. Dla jednych sala kinowa to ucieczka w zaczarowany świat, dla innych miejsce schadzek, jeszcze inni w kinie szukają najbardziej podstawowych podniet. To tu za sprawą ruchomych obrazków i dźwięku płaczemy, śmiejemy się, boimy, ekscytujemy, szukamy inspiracji i próbujemy znaleźć sens życia. Nigdzie indziej nie doświadczamy tylu emocji, co w kinie.

Ponad 30 cenionych filmowców przygotowało 3-minutowe nowele na temat X Muzy i jej królestwa. A każdy robi to na swój niepowtarzalny sposób. Niektórzy potraktowali swoje trzy minuty jak okazję do kaprysu, inni przyjęli zadanie całkiem poważnie. Każda etiuda jest inna, każda dotyka innej kwestii, niesie inny ładunek emocjonalny. Bywa groźnie, zaskakująco, zmysłowo, ironicznie, dramatycznie. Pojawiają się wątki autobiograficzne i kwestie polityczne. Niektórzy tworzą impresje, inni opowiadają krótkie historie, jeszcze inni, przez pryzmat kina obnażają problemy świata. Całość to prawdziwa gratka dla kinomanów.

Opracowanie na podstawie materiałów serwisów internetowych: www.filmweb.pl, www.gazeta.pl, www.onet.pl, www.stopklatka.pl