28-30.01: Najlepsze dokumenty świata w artKinie

artKino (ul. Bieszczadzka 1) zaprasza na Przegląd filmów: Najlepsze dokumenty świata. Od 28 do 30 stycznia 2011 (piątek – niedziela) wyświetlone zostaną 3 filmy: "Śmierć człowieka pracy", "Moje Winnipeg" oraz "Plaże Agnès". Bilety w cenie 10 zł, karnet na wszystkie filmy 24 zł.

28 stycznia 2011 (piątek), godz. 20.00
Austria, 2005, 122 min.
Reżyseria: Michael Glawogger
Bilety: 10 zł

Dzisiejszym robotnikom nie towarzyszą już pochwalne pieśni. Nie ma już człowieka pracy. Pozostał robotnik - ktoś gorszy, ktoś, komu się nie udało. Ktoś, komu praca nie daje godności, lecz ją odbiera. W XXI wieku robotnicy mogą jedynie wspierać się nawzajem pocieszeniem, że praca, nawet ponad siły, jest lepsza, niż żadna.

W tym filmie nie ma aktorów - są prawdziwi ludzie ukazani w kolejnych epizodach:
● ukraińscy mężczyźni narażający życie w nieczynnych, grożących zawaleniem biedaszybach,
● robotnicy z Indonezji, pracujący przy wydobyciu siarki wdychający gorące, trujące opary nad kraterami czynnych wulkanów,
● pracownicy rzeźni w Nigerii, która mieści się pod gołym niebem,
● Pakistańczycy, którzy gołymi rękami wydzierają starym statkom kawałki metalu,
● chińscy hutnicy ze strachem patrzący na siebie jak na ginący gatunek.

Reżyser dokumentu, rezygnując z odautorskiego komentarza, rejestruje nieludzki wysiłek współczesnych zapomnianych bohaterów. Niezwykłe zdjęcia oraz muzyka sprawiają, że dokument nasycony jest emocjami.

"Śmierć człowieka pracy" to film nagradzany na całym świecie. Prezentowany na Festiwalu Planete Doc Review 2006 został przez polskich krytyków uznany za jeden z najlepszych obrazów Festiwalu. Uzyskał również: Europejską Nagrodę Filmową w kategorii Najlepszy Film Dokumentalny 2005, Grand Prix Film Festival: Kopenhaga 2005, Londyn 2005, Lipsk 2005 oraz Golden Gate Award San Francisco MFF 2006.

Moje Winnipeg

29 stycznia 2011 (sobota), godz. 20.00
Kanada, 2007, 80 min.
Reżyseria: Guy Maddin
Darcy Fehr, Ann Savage, Amy Stewart
Bilety: 10 zł

Dokumentalna fantazja kanadyjskiego reżysera Guya Maddina to pełna ekscentrycznego humoru podróż do Winnipeg, rodzinnego miasta twórcy. Maddin w swoich obrazach zaciera granice między jawą a snem. Fascynuje go rodzinne miasto Winnipeg, nieme kino, kicz, surrealizm, gotyckie powieści grozy, historie rodzinne i własne trudne dzieciństwo. Łącząc wszystkie te elementy i dodając do nich wyjątkowe poczucie humoru, stworzył niepowtarzalny styl. Zyskał on wielkie uznanie wśród miłośników kina niezależnego i krytyków na całym świecie, którzy nazywają go "jednym z nielicznych prawdziwie kultowych reżyserów".

Pomimo całej swojej nietypowości, Maddin jest uniwersalny i wcale nie taki trudny w odbiorze. Widzów potrafi sobie zjednać chociażby zaskakującymi, humorystycznymi wstawkami oraz licznymi odwołaniami do kina popularnego.

Reżyser łączy w filmie swoje wspomnienia z rzeczywistością, ujawnia wątki autobiograficzne i przywołuje atmosferę poszczególnych miejsc z przeszłości zestawiając je z teraźniejszością, jak na przykład centrum handlowe, które wybudowano na miejscu boiska do hokeja, na którym grał jako chłopiec.

"Moje Winnipeg" uznane zostało w 2008 roku za najlepszy film kanadyjski na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto.

Plaże Agnès

30 stycznia 2011 (niedziela), godz. 20:00
Francja, 2008, 110 min.
Reżyseria: Agnès Varda
Występują: Agnès Varda, Mathieu Demy, Rosalie Varda
Bilety: 10 zł

Agnès Varda, francuska reżyserka, odkrywa na nowo swe wspomnienia: dorastanie w Belgii, życie we Francji, poznawanie fotografii, tworzenie filmów, wychowywanie dzieci, śmierć męża, wkraczanie w okres starości. Pomagają jej w tym stworzone przez nią dzieła, domowe nagrania oraz wywiady.

Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, w tym filmie nie mamy do czynienia tylko ze zbiorem archiwalnych filmów i zdjęć. Reżyserka oryginalnie wplata archiwalia w swą opowieść: przywiesza stare zdjęcia w nowej aranżacji, wsiada do samochodu, jakim kiedyś jeździła, tyle że zrobionego z tektury... Dzięki temu jej film ma w sobie wiele uroku i ciepła.

Autorka dokumentu przemawia wprost do kamery. Przechadza się po starych zakątkach, oprowadza nas po swoich okolicach, zaczynając od belgijskich plaż, na południu Francji kończąc, gdzie jest jej dom. Krajobrazy umysłu mieszają się z tymi widzialnymi. Gdy już wydaje się, że artystka obnaża swoją prywatność, okazuje się, że się od widzów dystansuje. Jest w tym trochę stylizacji, ale łatwo można to narratorce wybaczyć, gdyż w opowieściach nie ma ani śladu zgorzknienia, a raczej spełnienie, co u wielkich artystów jest raczej rzadkim zjawiskiem.

Za ten film Agnès Varda otrzymała nagrodę Cezar oraz 3 nominacje.

Opracowanie na podstawie materiałów serwisów internetowych: www.filmweb.pl, www.gazeta.pl, www.onet.pl, www.stopklatka.pl, www.planete.pl, Wikipedia