Słowiańskie i ugrofińskie morze - recenzja koncertu ''Przez morze''

Publikujemy recenzję koncertu jazzowego "Przez morze", który odbył się 25 września w sali koncertowej Zespołu Szkół Muzycznych w Krośnie. Koncert odbył się dzięki inicjatywie "Kropla Jazzu" oraz uprzejmości Szkoły Muzycznej. Patronem medialnym wydarzenia był portal.

Koncert "Przez morze" w wykonaniu niecodziennego kwartetu

Morze dźwięków – gdyby znalazł się wśród nas nazbyt dosłowny marynista. Morze nut, rytmów, nastrojów – wszystko to, w czym zanurzeni zostaliśmy na czwartkowym koncercie kwartetu „Przez morze”. Nie po raz pierwszy w Krośnie, pod auspicjami Kropli jazzu i dzięki niezmordowanemu Maciejowi Łukaszewiczowi, posłuchać można była muzyki ambitnej, granej przez ludzi, dla których to, co robią jest światem, morzem, kosmosem – w każdym razem czymś realnie pięknym, wielkim i prawdziwym.

Kliknij na miniaturkę, by zobaczyć zdjęcie w całości:

Zagłębiałem się w fotelu szczerze zafrapowany, co też może wyniknąć z wieczoru, który wypełnią swą muzyką ludzie, których dzieli – Morze Bałtyckie właśnie. Ukształtowani muzyczne przez własne tradycje środowiskowe, ale i narodowe, nie rówieśnicy przecież, każdy utytułowany, zasłużony, z ogromnym dorobkiem... Jak zagrają razem, na jednej scenie, przed wcale wyrobioną publicznością koncertów z cyklu Kropla jazzu? Czy będą starać się – każdy na własną rękę, każdy na swój sposób, podświadomie może nawet – zdominować pozostałych, narzucić własne tempa, własną rytmikę i melodykę, czy zapomną na te pięć kwadransów o tym, iż są uznanymi muzykami w swoich krajach i stopią się wespół, jak kwartet jazzowy z wieloletnią tradycją?

Kliknij na miniaturkę, by zobaczyć zdjęcie w całości:

Wszystkie te wątpliwości prysły wraz z pierwszymi dźwiękami. Powiało nagle ze sceny – może Lisztem?, może Chopinem? – nie były to wszak takty muzyki, którą słyszeć daje się spod palców pianisty jazzowego. Grał wirtuoz – pianista solistyczny, nie kameralista nawet... Laszlo Sule – Węgier mieszkający od lat w Finlandii – pozostał takim do końca koncertu. Kompozytor większości z zagranych tematów, perfekcyjny technicznie, wirtuozerski wręcz, a równocześnie liryczny i delikatny w najpiękniejszej balladzie wieczoru – jazzowym Walcu. Zagrał go zniewalająco z Pentti Lahti – saksofonistą fińskim, nestorem sceny jazzowej w Finlandii. O ile Węgra roznosiła energia – ten grał skupiony, opanowany i spokojny, ale grał tak, że aż wchodziło pod skórę... Muzycy ci stanowili pierwszy plan czwartkowego koncertu, ale i drugi plan był nie byle jaki: Jan Pilch – pedagog krakowskiej Akademii Muzycznej – przysłonięty baterią zestawów perkusyjnych oraz Rafał „Dykta” Mazur – grający na akustycznej gitarze basowej. Tego ostatniego gościliśmy już w Krośnie, wtedy jednak oddawał się bardziej występom choreograficznym, niźli stricte muzycznym. Obaj ceniący improwizację, fascynujący nowatorskimi brzmieniami i efektami muzycznymi. Obaj Polacy – z tej strony Bałtyckiego Morza – nawiązali fenomenalny kontakt emocjonalny z muzykami z Północy, składający się na niepowtarzalny nastrój wieczoru, muzykę graną z sercem, słuchaną z przyjemnością, przeżywaną przez wszystkich i każdego. Oprócz walorów akustycznych, wszyscy oni byli normalni i prawdziwi, grali – bo zagrać chcieli, bo widać odczuwali tego dnia takiej właśnie muzyki ochotę i potrzebę, wkładali więc w grę swoją serce i duszę. Byli naturalni w tym co robili...

Kliknij na miniaturkę, by zobaczyć zdjęcie w całości:

Uświadomiłem to sobie boleśnie dopiero w trzy dni później, niedzielnym wieczorem, kiedym z ulgą wychodził z koncertu śpiewaczego w Farze krośnieńskiej. Myślałem - może muzyka nie potrzebuje takiego nadmiaru nasłodzonych patetycznych słów i gestów? Może religijna duchowość każdego z nas jest kategorią bardziej intymną, niż na pokaz? Może w końcu Krosno nie jest aż taką prowincją, by tak przeraźliwie chałturzyć! Cel nie uświęca środków! Muzycznych – tym bardziej!

Kliknij na miniaturkę, by zobaczyć zdjęcie w całości: