Maraton Jazzowy - fotoreportaż i recenzja

6 listopada br. odbył się w Krośnie Pierwszy Maraton Jazzowy. Maraton zorganizowała inicjatywa Kropla Jazzu ze znanym krośnieńskim muzykiem Maciejem Łukaszewiczem na czele. Tradycyjnie publikujemy recenzję imprezy autorstwa Tadeusza Łopatkiewicza oraz fotoreportaż Bogusława Orłowskiego.

W dżemie siła drzemie...

O ile oczywiście dżem – to jazzowe jam session, nie zaś pospolity półprodukt w słoiku. Żarty na bok, bowiem impreza, którą chcę w kilku zdaniach zrelacjonować, to sprawa tak bardzo poważna – jak tylko poważny może być duży koncert muzyczny, równocześnie zaś na tyle lekka i radosna – na ile czyni ją taką pyszny jazz, grany z pasją i z sercem. Wszystko, co powyżej, dotyczy w pełni Pierwszego Maratonu Jazzowego – imprezy z cyklu koncertów organizowanych przez Kroplę Jazzu – której trzynasta edycja miała właśnie miejsce w Krośnie, w czwartek 6 listopada 2003 roku.

Po dwunastu kolejnych koncertach jazzowych, dorobieniu się swoistego charakteru i własnej publiczności, przyszła nareszcie pora na reaktywowanie odległej tradycji krośnieńskiej, jaką przed dwudziestoma z górą laty były maratony jazzowe, organizowane przez Alka Migo. Było wtedy Krosno jazzową potęgą, bowiem występowali u nas jazzmani z pierwszych scen muzycznych – Jan Ptaszyn Wróblewski, Wojciech Karolak, Tomasz Stańko, Zbigniew Namysłowski, Jarosław Śmietana, Andrzej Zaucha czy Stanisław Sojka, a także – o czym mało kto pamięta – na przykład Big Band Woody Hermana – tak! tak! – tej słynnej amerykańskiej orkiestry... Aż trudno uwierzyć! Potem przyszły niestety lata chude, z których dopiero wyprowadza nas powoli Maciek Łukaszewicz – niezmordowany spiritus movens Inicjatywy Kropla Jazzu.

Na czwartkowy maraton złożyły się trzy bloki koncertowe, zainicjowane przez Kropla Jazzu Kwintet – w składzie: Tadeusz Podulka (sax tenor), Roman Władyka (guitar), Witek Solarski (bass), Maciej Łukaszewicz (piano) i Filip Łukaszewicz (drums). Ci ostatni – ojciec i syn – pozwalają domniemać, iż w Inicjatywie Kropla Jazzu nic nie jest zaniedbywane, nawet wychowywanie następcy! Słuchałem Kwintetu po raz pierwszy i szczerze przyznam, iż podobali mi się bardzo, tym bardziej iż zagrali kilka dobrych standardów, zaczerpniętych z różnorodnych źródeł i inspiracji światowej muzyki jazzowej.

Po krótkiej przerwie – przyszedł czas na solistyczny koncert Krzysztofa Ścierańskiego, muzyka który więcej chyba udziela się ostatnio w USA, niż w Polsce. Nie pierwszy to występ Czarodzieja basu w Krośnie, tym razem jednak Ścierański zagrał solo, wyłącznie z towarzyszeniem elektroniki, którą wspomaga brzmienie czterech – zaledwie! – strun swej gitary basowej. Obcując z jego muzyką, ulegam zawsze nieodpartemu złudzeniu, iż słucham całej orkiestry, zawsze też z fonią kłóci mi się wizja, bo muzyk jest na scenie sam, jak palec. Mimo tego, non stop zasypuje nas feerią dźwięków, których brzmienia nikt nigdy nie związałby z gitarą basową. Ale też Ścierański gra na niej tak, jak żaden ze znanych mi basistów...

Kolejna przerwa, po kolejnym już podgrzaniu atmosfery koncertu – i na scenie widzimy gwiazdę wieczoru – Kennetha Shoppmeyera – amerykańskiego bluesmana z Chicago. Wystąpił z polską grupą Soul Finger – w składzie: Krzysztof Bodzoń (bass & vocal), Grzegorz Gryboś (guitars) i Motyl (drums). Shoppmeyer – oprócz konferansjerki, która w jego wydaniu przerodziła się od razu w pełną luzu pogawędkę z publicznością – zachwycił nas i porwał swą grą na harmonijce ustnej, a szczególnie śpiewem. Zaprezentował bowiem kilkanaście rasowych bluesów, zaśpiewanych frazą, której na Wisłą nie usłyszy. Styl śpiewu Kennetha nawiązuje przy tym do najlepszych czasów jazzu chicagowskiego, do którego tradycji – chociażby z racji wieku – Shoppmeyer również w znacznym stopniu przynależy. Radością było słuchać towarzyszących Amerykaninowi Polaków. To doskonali instrumentaliści, nic przeto dziwnego, iż zagrali z sercem a ich radość muzykowania udzieliła się natychmiast słuchaczom. I to do tego stopnia, że trudno nawet powiedzieć, kiedy występ zespołu Soul Finger przerodził się w ogólne jam session...

Zapraszał na ten nocny jam organizator koncertu, nawołując: Weźcie ze sobą instrumenty i przyjdźcie. Dajcie się porwać Kropli Jazzu! Nie brałem jednak tego do końca poważnie, a już kompletnie zaskoczyła mnie liczba, a przy tym wysoki poziom młodych muzyków z Krosna, którzy wzięli udział w gremialnym graniu do drugiej w nocy! Aż trudno uwierzyć, iż wszyscy oni mieszkają gdzieś w mieście, a mimo to brak wciąż impulsu, który zebrałaby ich w grupy, mogące pograć czasami dla wcale licznej miejscowej publiczności. Czekam wciąż chwili, kiedy Miejski Dom Kultury zrobi coś w tym kierunku, czekam równie bezowocnie – kiedy nareszcie któryś z krośnieńskich restauratorów zauważy, iż grany na żywo jazz niezwykle dodatnio wpływa na frekwencję we własnej knajpce. Może się w końcu doczekam? W każdym razie – po czwartkowym maratonie – nadzieje na ten moment wzrosły mi niepomiernie... Pysznie było! A kto nie przyszedł – niech żałuje!

Organizator Maratonu Jazzowego - Maciej Łukaszewicz jest niezwykle zadowolony z imprezy: - Wreszcie w Krośnie ujawnili się muzycy i moje marzenie, aby odbył się tu maraton z jam session, zostało spełnione. Atmosfera była cudna - rodzice i ich dzieci. Dobra, niedroga kuchnia. Słowem wspaniała, spokojna, jazzowa noc.

Muzyk podkreśla, że pierwsza edycja Maratonu odbyła się w tej samej sali co ostatni koncert przed kilkunastu laty. - Wielkie podziękowania dla Zarządu ZUN w osobie pana prezesa Józefa Krowiaka i pracowników. Dziękuje także Prezydentowi Miasta, mediom i widzom - mówi Maciej Łukaszewicz.

Przyjaciele i sponsorzy imprezy:

Telewizja Obiektyw, Radio Fakty, Restauracja Twist

Krośnieński Portal Internetowy był patronem medialnym wydarzenia.