Luty: Filmy DKF 16mm

Kino KDK (ul. Bieszczadzka) zaprasza na kolejną serię filmów w ramach Dyskusyjnego Klubu Filmowego "16mm". W lutowe czwartki o godz. 19.00 zobaczyć będzie można: "Siostry Magdalenki", "Przemiany", "Inwazja barbarzyńców" oraz "Dogville". Bilety w cenie tylko 5 zł.

5 lutego (czwartek), godz. 19.00
Siostry Magdalenki
Irlandia/Wielka Brytania, 2002, 119 min.,
Reżyser: Peter Mullan
Wykonawcy: N.J. Noone, D. Duffy, G. McEwan, E. Walsh

"Siostry Magdalenki" zwyciężyły na zeszłorocznym festiwalu w Wenecji i spowodowały skandal. Fabuła, chociaż fikcyjna, bazuje na wspomnieniach kobiet przetrzymywanych w przytułkach prowadzonych w Irlandii przez Siostry Miłosierdzia. W tych "ośrodkach wychowawczych" młode dziewczyny były odcięte od świata zewnętrznego, dręczone, upokarzane oraz zaganiane do ciężkiej harówki w przyzakładowych pralniach. Praktycznie były to więzienia, tyle że młode kobiety osadzano w nich bez wyroku (za wyrok służyła decyzja rodziców lub opiekunów) i - w zasadzie - bezterminowo. Pensjonaty zostały powołane do istnienia w 1880 roku, ostatecznie zamknięto je w roku 1996.

Film robi wrażenie, ale robiłby zapewne większe, gdyby reżyser i scenarzysta nieco jednak powściągnęli słuszne oburzenie i nie nakreślili obrazu tak jednostronnego. Ale mimo tych ułatwień i uproszczeń film jest wart obejrzenia - o coś mu chodzi, ma jakąś sprawę do załatwienia. To się ostatnio zdarza nieczęsto. Film Mullana jest gwałtownym krzykiem w obronie człowieka, przeciwko wszelkim ideologiom, które człowieka krzywdzą.

12 lutego (czwartek), godz. 19.00
Przemiany
Polska, 2003, 90 min.
Reżyser: Łukasz Barczyk
Wykonawcy: M. Ostaszewska, J. Poniedziałek, A. Konieczna, K. Herman

Po nagrodzie za debiut, którą 3 lata temu otrzymał na festiwalu w Gdyni, Łukasz Barczyk zniknął w czeluściach telewizji, gdzie zresztą doskonale sobie radzi, realizując spektakle tv. Teraz zrobił drugi film, potwierdzając, że tamtej nagrody nie dostał przypadkiem. Wygląda na to, że nie tylko sprawnie i nowocześnie umie opowiadać, lecz również ma własny temat, a raczej motyw: ktoś nie chce czegoś wiedzieć o sobie, a chwila prawdy przypomina eksplozję.

W położonym nad jeziorem małym dworku gdzieś na polskiej prowincji mieszkają cztery kobiety, dziecko i młody mężczyzna. Matka, jej trzy córki (Marta, Wanda i Barbara), mąż Marty Tadeusz i córeczka Barbary Alicja. Pewnej nocy do dworku przyjeżdża narzeczony Wandy 35-letni Adrian Snaut, żeby przedstawić się rodzinie narzeczonej. Szybko orientuje się, że między mieszkańcami dworku panuje permanentne napięcie.Zostaje na kilka dni i powoli odkrywa zawiłości relacji pomiędzy członkami tej nietypowej rodziny. Szczery i trzeźwy Adrian próbuje rozmowami rozładować atmosferę.

19 lutego (czwartek), godz. 19.00
Inwazja barbarzyńców
Kanada/Francja, 2003, 99 min.
Reżyser: Denys Arcand
Wykonawcy: R. Girard, S. Rousseau, M. Hands, P. Curzi

Jakie życie, taka śmierć, a Remy - profesor uniwersytecki, humanista i erudyta, stary erotoman i rozpustnik - w życiu nie próżnował. Jego pierwsza i druga młodość upłynęła na bawieniu się w egzystencjalizm, racjonalizm, marksizm i inne "...izmy". Był dobry w robieniu sobie dobrze - lubił książki, rozmowy, wolny seks. Teraz leży w w przepełnionym i niezbyt sprawnie funkcjonującym państwowym szpitalu. Jego była żona Louise wzywa na pomoc skłóconego z ojcem od dawna syna, młodego finansistę robiącego karierę w londyńskim City. Trzeba trafu, że w tym samym czasie, kiedy rak zjada naszego bohatera, również i kulturę słowa pisanego i wszystkie zdobycze zachodniej cywilizacji toczy ohydny robak. Kapitalizm, konsumpcjonizm, globalizacja. Te hasła widzi na czole swojego syna Remy. Barbarzyńca z laptopem staje jednak na głowie, żeby ostatnie dni ojca upłynęły najlepiej, jak to tylko możliwe. Ściąga ludzi, których w przeszłości spotkał na swej drodze Remy: krewnych, przyjaciół, byłe kochanki - towarzystwo nie krępuje się specjalnie, prowadząc błyskotliwe konwersacje. Bawią się świetnie, także i sam chory.

"Inwazja barbarzyńców" Denysa Arcanda, wywiozła z Cannes dwie nagrody, za scenariusz (pióra reżysera) i za rolę kobiecą (otrzymała ją Marie-Josée Croze, grająca młodą narkomankę), a w Toronto została ogłoszona najlepszym filmem kanadyjskim sezonu.

26 lutego (czwartek), godz. 19.00
Dogville
Dania/Szwecja/Francja/Niemcy/Holandia, 2003, 120 min.
Reżyser: Lars von Trier
Wykonawcy: N. Kidman, P. Bettany, S. Skarsgard, L. Bacall

Historia w "Dogville" jest prosta i surowa jak biblijna przypowieść. Są czasy Wielkiego Kryzysu. W małym miasteczku położonym na końcu drogi gdzieś w Górach Skalistych pojawia się tajemnicza dziewczyna ścigana przez gangsterów. Prosi o schronienie. Mieszkańcy miasteczka po chwilowym wahaniu udzielają go. Początkowo dziewczyna odwdzięcza się im za pomoc (a w gruncie rzeczy za milczenie), wykonując drobne prace pomocnicze. Wkrótce jednak ci zacni, porządni obywatele coraz bardziej świadomi władzy, jaką mają nad dziewczyną, zaczynają ją coraz brutalniej wykorzystywać...

Film jest refleksją nad złożonością natury ludzkiej, przypowieścią o mrocznych stronach ludzkiej natury, które w sprzyjających okolicznościach mogą się ujawnić zawsze i wszędzie. Jest też rozważaniem nad tym czy z dobra może rodzić się zło. Historia "Dogville" uderza prostotą swej formy i awangardowym stylem reżyserii. Asceza kolorów, światła oraz niezwykle skromna dekoracja, którą niekiedy zastępują jedynie rysunki przedmiotów lub same ich dźwięki, sprawiają że dużą rolę w odbiorze filmu odgrywa wyobraźnia widza. Może właśnie dlatego Trier, jak rzadko kto, potrafi poruszyć uczucia widza.

Film Larsa von Triera trafia do polskich kin w dwóch wersjach, które różnią się długością. W kinie KDK obejrzymy tę krótszą, która wyświetlana jest obecnie w większości krajów Europy.