W dniu moich urodzin poznałam Jurka Owsiaka

Bardzo chciały zrobić loterię, zaczęły więc od chodzenia po krośnieńskich sklepach. Wkrótce później postanowiły zrobić Finał Wielkiej Orkiestry. I zaczęło się. Gosia Szymd i Ewa Łukaszewska opowiadają o pracy nad VII Finałem WOŚP w Krośnie.

Ewa Łukaszewska i Gosia Szmyd zajmowały się organizacją VII Finału

Krzysztof Urbanek podjął się organizacji, będąc osobą pełnoletnią był odpowiedzialny za całą akcję. Wspomogły go Ewa Łukaszewska i Gosia Szmyd. W trójkę zorganizowali VII Finał (I.1999) WOŚP w Krośnie - pierwszy Finał w Krośnie organizowany na tak dużą skalę.

Na sylwestra odwiedziły biuro Wielkiej Orkiestry w Warszawie. Poznały osobiście Jurka Owsiaka, były zaskoczone, nie wiedziały co mówić. -Urodziłam się na Sylwestra - mówi Gosia Szmyd - w dniu moich urodzin poznałam Jurka Owsiaka, złożył mi życzenia i dostałam od niego orkiestrową koszulkę.

Zapytana o wydarzenia, które najmilej wspomina z Finału, Ewa Łukaszewska opowiada o kobietach, które przychodziły do sztabu oddać swoje pierścionki, obrączki i kolczyki. -Przyszła babcia z wnuczką i oddały całą swoją biżuterię. To była bardzo miła sytuacja - dodaje.

Ludzie różnie reagowali na ich pracę społeczną. W szkole miały przez to problemy. Złośliwi dogryzali, żeby wzięły się za naukę, a nie za organizację. -Moja matka była wzywana do szkoły - dodaje Ewa.

Gosia Szmyd spotkała Jurka Owsiaka w dniu swoich urodzin

Bardzo dużo ludzi im pomogło. Wspominają pomoc swoich bezinteresownych znajomych, którzy przechowywali fanty na loterię w piwnicach, a także Renatę Machnik z Radia "Rzeszów" czy Adriana Krzanowskiego z krośnieńskiego portalu.

-Po Finale dostałam zapalenia krtani i leżałam tydzień w domu - opowiada Gosia, a Ewa z uśmiechem komentuje: -Ale było fajnie!

Zabierając się za organizację WOŚP w Krośnie miały po 16-17 lat, dzisiaj obie pracują i studiują. Gosia będąc studentką geofizyki udziela także korepetycji z matematyki, Ewa studiuje filologię polską. Jak same przyznają praca przy Finale WOŚP pozytywnie wpłynęła na ich rozwój społeczny i intelektualny, mimo iż wcześniej były już niezwykle wygadane i operatywne.

Opowiadają o niesamowitej atmosferze, o ludziach, którzy zaczynali swoją charytatywną pracę o piątej rano i o tych, którzy pracowali bez względu na ból gardła czy gorączkę.

-Człowiek uczy się dystansu do innych ludzi. Niekoniecznie ktoś musi pomóc, a jak pomaga to też może mieć swój interes - odpowiada Ewa Łukaszewska, zapytana o to, czego może nauczyć taka akcja -ale są ludzie, którzy pomagają zupełnie bezinteresownie, tylko po to, żeby pomóc.